ΙΠΠΑΡΧΟΣ ο ΝΙΚΑΕΥΣ

Μεγάλος μαθηματικός, γεωγράφος μετρητής και κυρίως Αστρονόμος. Δίδαξε και εκτέλεσε παρατηρήσεις ακριβείας στη Ρόδο και την Αλεξάνδρεια, με όργανα, τα οποία ανακάλυψε ή βελτίωσε ο ίδιος. Παρότι δέσμιος του γεωκεντρικού συστήματος, συνέβαλε εξαιρετικά στην μαθηματικοποίηση της ελληνικής αστρονομίας και στην ολοκλήρωση της μαθηματικής Γεωγραφίας.

Ενδεικτικοί είναι οι σωσμένοι τίτλοι μερικών από τα έργα του.

• "Των Αράτου και Ευδόξου Φαινομένων εξηγήσεως βιβλία γ'" (σώθηκε).
• "Εις Αστερισμούς ή περί των Απλανών..." (σώθηκε).
• "Περί μεγεθών και αποστημάτων Ηλίου και Σελήνης".
• "Περί μηνιαίου χρόνου".
• "Περί εμβολίμων μηνών τε και ημερών".
• "Παραλακτικών βιβλία δύο".
• "Περί της των ιβ ζωδίων αναφοράς".
• "Περί της μεταπτώσεως".
• "Περί της των συνανατολών πραγματείας".
• "Περί εκλείψεων Ηλίου κατά τα επτά κλίματα".
• "Περί της πραγματείας της εν κύκλω ευθειών βιβλία ιβ'".
• "Προς τον Ερατοσθένη και τα εν τη Γεωγραφία αυτού λεχθέντα".

Από τα δύο σωσμένα έργα του και τους σχολιασμούς των υπολοίπων μαθαίνουμε ότι ο κορυφαίος αυτός αστρονόμος: 

• Συνέταξε έναν πίνακα 1022 αστέρων, ορατών από την Αλεξάνδρεια, και τα κατέταξε σε 49 αστερισμούς (21 Β, 16 Ν και 12 ζωδιακούς) και σε 6 μεγέθη λαμπρότητας.
• Εισήγαγε την υποδιαίρεση του κύκλου σε 360°.
• Συγκρότησε πίνακα χορδών κύκλου, στον οποίο έδινε τα μήκη των χορδών δοσμένου κύκλου (ίσως R=60), συναρτήσει των επίκεντρων γωνιών τους (και ίσως ανά μισή μοίρα) (Πτολεμαίος). Ο πίνακας αυτός είναι πιθανό να είναι πύκνωση αντίστοιχου πίνακα του Αρχιμήδη.

Το σύνολο των μεθόδων, των υπολογισμών και των ανακαλύψεων του Ιππάρχου, του διασημότερου και μεγαλοφυέστερου των Ελλήνων αστρονόμων της αρχαιότητας, έγινε αιτία αυτός να θεωρείται ως ο ερευνητής εκείνος, που, αν και προσηλωμένος στον Γεωκεντρισμό, κατέστησε την αστρονομία πραγματική μαθηματική επιστήμη.