Στις μέρες μας τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τα μαθηματικά πολύ πιο νωρίς από ότι νομίζουμε ή πολύ νωρίτερα σε σχέση με το τι γινόταν στο παρελθόν. Χωρίς τα ίδια να το συνειδητοποιούν από την προσχολική ηλικία μαθαίνουν να προσθέτουν, να αφαιρούν, να διακρίνουν ομοιότητες και διαφορές μεταξύ αντικειμένων και σχημάτων μέσω των εκπαιδευτικών παιχνιδιών που οι γονείς τους εξασφάλισαν γι’ αυτά.
Έτσι από την πολύ μικρή τους ηλικία αναπτύσσουν δικούς τους τρόπους και στρατηγικές προκειμένου να καταλάβουν όλα αυτά και να ανταπεξέλθουν με επιτυχία στο παιχνίδι τους, που τις περισσότερες φορές περιλαμβάνει τις απλές μαθηματικές πράξεις, τα μαθηματικά σύμβολα ή πολλά από τα γεωμετρικά σχήματα που θα βρουν μπροστά τους στο μέλλον. Αυτές τις στρατηγικές κρατούν στο μυαλό τους όταν έχουν την πρώτη επίσημη πλέον συνάντηση με τα μαθηματικά στις πρώτες τάξεις της σχολικής τους ζωής. Το κάθε παιδί έχει το δικό του προσωπικό τρόπο, τον οποίο και προσπαθεί να διατηρήσει και να υποστηρίξει όταν του ζητούν να υπολογίσει, να αθροίσει ή να αναγνωρίσει τα γεωμετρικά σχήματα.
Έρευνες που έχουν γίνει έδειξαν ότι τα παιδιά αναπτύσσουν με διαφορετικούς ρυθμούς τις νοητικές τους ικανότητες όσον αφορά στα μαθηματικά αλλά και γενικότερα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχει το κάθε ένα το δικό του τρόπο για να κάνει τους μαθηματικούς του υπολογισμούς. Τα περισσότερα παιδιά χρησιμοποιούν τα δάκτυλά τους. Είναι μια σίγουρη μέθοδος γι’ αυτά κατά την οποία δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες απομνημόνευσης πολλών πραγμάτων και δύσκολων λεπτομερειών και το συμπέρασμά τους δεν αμφισβητείται εύκολα.
Αυτές οι στρατηγικές είναι που κάποιες φορές έρχονται σε αντιπαράθεση με τις μεθόδους και τους αλγόριθμους που προτείνουν τα σχολικά βιβλία. Είναι τρόποι αντιμετώπισης των προβληματικών καταστάσεων που παρουσιάζονται στα παιδιά μέσω των εφαρμογών που υπάρχουν λυμένες στα βιβλία τους. Ερχόμενοι οι μαθητές αντιμέτωποι με αυτές τις εφαρμογές, αρχίζουν να δυσκολεύονται και πολύ γρήγορα κατατάσσουν τα μαθηματικά στην κατηγορία των στριφνών και ακατανόητων μαθημάτων. Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή, αυτή που πρέπει να ενεργοποιηθεί ο δάσκαλος. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να τους παρουσιάσει και να τους εξηγήσει όσο το δυνατόν καλύτερα την τακτική που ακολουθεί το βιβλίο αλλά και να τα παροτρύνει να εφαρμόζουν τις στρατηγικές τους, εφόσον δίνουν τα επιθυμητά – σωστά αποτελέσματα. Είναι καλό να στηρίζονται τα παιδιά στις δικές τους μεθόδους γιατί έτσι νιώθουν ασφάλεια. Μια μέθοδος η οποία επιβάλλεται, χωρίς να δίνει τη δυνατότητα στο μαθητή να αναπτύσσει και να υλοποιεί μια δεύτερη δική του, συνάμα αποτελεσματική μέθοδο, πρώτον δυσαρεστεί και δεύτερον δυσκολεύει.
Το καλύτερο λοιπόν που έχουν να κάνουν οι δάσκαλοι είναι να δίνουν χώρο στους μαθητές τους να υλοποιούν και να εξελίσσουν τις στρατηγικές τους. Η αίσθηση της ανακάλυψης μιας προσωπικής μεθόδου για την επίλυση μαθηματικών προβλημάτων δίνει στο μαθητή την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά που του χρειάζονται για να αντιμετωπίσει τα μαθηματικά, τα οποία από τα περισσότερα παιδιά θεωρούνται κάτι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο.
Τελειώνοντας, να επισημάνω πως η άνευ όρων ενασχόληση με τα μαθηματικά έχει πάντα τα ποθητά αποτελέσματα. Είναι γνωστό σε όλους μας πως όταν καταπιανόμαστε με κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, λόγω εσωτερικής ανάγκης και αγάπης και όχι επειδή πρέπει, μας ευχαριστεί και το κάνουμε με απίστευτη διάθεση και όρεξη. Ας δώσουμε λοιπόν στους μαθητές μας την ελευθερία να ανακαλύψουν τον υπέροχο κόσμο των μαθηματικών και να τον αγαπήσουν.
Αποδοχή και Ενθάρρυνση των στρατηγικών που αναπτύσσουν τα παιδιά για να κάνουν τους μαθηματικούς υπολογισμούς τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου