Ο τελευταίος αριθμός

Ένα μικρό παιδάκι, 5 ετών  είχε μάθει να μετράει μέχρι το 100. Επίσης, του είχαν πει οι γονείς του πριν φύγουν για ένα ταξίδι, ότι οι αριθμοί δεν σταματούν εκεί. Μετά το 100 υπάρχει το 101. Μετά το 102....
Το εκατόν εκατό υπάρχει;
 Τους ρώτησε με αγωνία, περιμένοντας να πάρει θετική απάντηση.
Ναι, ονομάζεται 200, του είπε ο πατέρας.
Και το 200 100;
300. μετά πάει 400, 500, 600,700, 800, 900.
Στη συνέχεια τον πήρε αγκαλιά, και του μίλησε για το 1000. Του είπε ότι μετά το 1000 είναι το 1001 και μετά το 1002.

Κατάλαβα, φώναξε γεμάτο χαρά το μικρό αγόρι. Μετά είναι το 1003!!! Έ μπαμπά;
Μπράβο γιέ μου, είπε ο πατέρας, γεμάτος έκπληξη και ικανοποίηση ταυτόχρονα, που ο γιός του είχε αυτή την ιδιαίτερη σχέση με τους αριθμούς.
 Δεν ήταν η πρώτη φορά που ρωτούσε να μάθει για τους αριθμούς. 2 χρόνια πριν, πήρε ένα σακουλάκι με καραμέλες, είχε βγάλει καμιά δεκαριά από μέσα, κι έβαλε τη μάνα του να του μάθει να τις μετράει. Οι καραμέλες σε λίγο καιρό έγιναν κέρματα, με τα οποία σχημάτιζε πυραμίδες, τρενάκια, κύκλους και ότι άλλα σχήμματα μπορείτε να φανταστείτε, και τα μετρούσε. Στη συνέχεια, έβγαζε μερικά κέρματα, μετρούσε αυτά που έμειναν, και υπολόγιζε πόσα είχε βάλει πίσω στο σακουλάκι του. Ποτέ δεν έκανε λάθος....
Όμως η ώρα είχε περάσει. Ο μπαμπάς με τη μαμά έπρεπε να φύγουν. Άφησαν το αγόρι στη γιαγιά του, και του υποσχέθηκαν πως θα γυρίσουν σύντομα.
Οι ώρες στο σπίτι της γιαγιάς περνούσαν βασανιστικά αργά. Πληκτικά θα έλεγα. Είχε ξεχάσει και το σακουλάκι με τα κέρματά του στο σπίτι, κάτω από το μαξιλάρι του. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση τσιγκούνης. Απλά αυτό ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι...
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, όταν πήρε τηλέφωνο ο μπαμπάς στη γιαγιά. Του είπε ότι θα γυρίσει σύντομα. Δεν τον πίστεψε. Και με το ψέμα δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις! Βγήκε στο μπαλκόνι, με σκοπό να μετρήσει όλους τους αριθμούς. Είχε σκοπό να τα βάλει με τον πατέρα του όταν θα επέστρεφε, γιατί του είπε ψέμματα! "100 φορές μέτρησα όλους τους αριθμούς και δεν είχατε γυρίσει ακόμα" θα του έλεγε.
Άρχισε να μετράει. 1,2,3,4.... 99,100,101,102. Σταμάτησε. Μια πάράξενη σκέψη πέρασε από το αθώο του μυαλό. "Πότε τελειώνουν οι αριθμοί?"
Θυμίθηκε την πρωινή συζήτηση με τον πατέρα του. "Μετά το 1000 είναι το 1001. Μετά το 1002. Μετα? το 1003, το 1004..."
Σταμάτησε ξανά το μέτρημα. "Και πότε τελειώνουν? Μετά το 1099, θα είναι το 1100! Μετά το 1101... Ίσως στο 1999. Όχι, όταν φτάσω εκεί, θα πω δυο χίλια. Μετά δύο χίλια ένα. Δύο χίλια δύο...."
Είχε καταμπερδευτεί!"
Γιαγιάάάάά" φώναξε τρέχοντας προς το σαλόνι. Μετά το 1999 υπάρχει άλλος αριθμός; Η γιαγιά του δεν είχε πάει σχολείο, όμως ήξερε ότι είναι το 2000. Του το είπε. Χωρίς να προλάβει να την ευχαριστήσει, έτρεξε ξανά στο μπαλκόνι για να συνεχίσει τους συλλογισμούς του. Ήταν μπροστά σε μια τρομερή ανακάλυψη!!!
"Μετά το 2000, θα είναι το 2001. Μετά, το 2002..." Σταμάτησε ξανά.Από το μυαλό του πέρασαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου όλοι οι αριθμοί μεταξύ του 2000 και του 9999. Εκεί κόλλησε για άλλη μια φορά. Μήπως είναι αυτός ο τελευταίος αριθμός?
"Όχι, δε γίνεται! Αυτό είναι αδύνατο! Υπάρχει και το 10.000!" Ήταν σίγουρος ότι κάπου τον είχε ακούσει αυτόν τον αριθμό. Συνέχισε να μετράει."10.001, 10.002, 10.003..." Άρχισε να κάνει μεγαλύτερα άλματα μεταξύ των αριθμών. Είχε αλλάξει σκοπό για σήμερα! Έπρεπε να βρει τον τελευταίο. Εκείνον στον οποίο τελειώνουν όλα!"10.100, 10.200, 11.000, 11.001, 11.002, 20.000, 20.001, 90.000, 90.001, 90.002, 100.000, 100.001, 100.002, 110.000, 200.000, 900.000, 999.000, 999.001, 999.002, 999.999"
Σταμάτησε για άλλη μια φορά. Αυτός είναι ο τελευταίος αριθμός! Πήγε να σηκωθεί, να τρέξει να το πει στη γιαγιά του, αλλά κάτι σα να τον κράτησε...
"Χίλιες χιλιάδες!!!" Φώναξε δυνατά! "Χίλιες χιλιάδες ένα, χίλιες χιλιάδες δύο... χίλιες χιλιάδες χίλια!" Κάπου εκεί κατάλαβε! "Υπάρχει και το δύο χίλιες χιλιάδες! Και το χίλιες χίλιες χιλιάδες!"
Δεν μπορούσε να εκφράσει τόσο μεγάλους αριθμούς με λόγια. Είχε καταλάβει όμως ότι ο περιβόητος τελευταίος αριθμός ΔΕΝ υπάρχει! Πάντα θα έβρισκε ένα μεγαλύτερο! Μάλλον, δεν το είχε καταλάβει ακριβώς... το είχε ανακαλύψει! Και ήταν τόσο χαρούμενος...! Πήγε στο κρεββάτι που του είχε ετοιμάσει η γιαγιά, κι έπεσε για ύπνο με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χειλάκια του."Πότε θα γυρίσει ο μπαμπάς? Δε με νοιάζει! Άλλωστε δε μπορώ να του πω πόσες φορές μέτρησα τους αριθμούς! Είναι πραγματικά... αμέτρητοι!"
Το πρωί, τον ξύπνισε η μαμά του. Είχαν γυρίσει από το ταξίδι, και έπρεπε να πάνε στο σπίτι.Το αγόρι νύσταζε πολύ, και ήθελε να χουζουρέψει λίγο. Βρήκε αμέσως τη δικαιολογία!
"Μαμά, μετράω τους αριθμούς μου τώρα. Θα σηκωθώ μόλις φτάσω στον τελευταίο αριθμό..."